Συρτός η ονομασία του οποίου μπορεί να δηλώνει την προέλευση του. Η μελωδία του τραγουδιστικού μέρους βρίσκεται και σε άλλα νησιά. Στον σκοπό αυτό αποδίδονται ομοιοκατάληκτα σε ιαμβική δεκαπεντασύλλαβη μορφή δίστιχα και μπορούν να αποδοθούν και αυτοσχέδια ("ποιητικά"). Συνήθως, λέγονται δίστιχα ήδη γνωστά π.χ.

Καμένα χρόνια και καιροί που σαστε περασμένα
γιάντα να μη γυρίζετε μια ώρα και για μένα

Σε άρθρο με τίτλο «Μια Ιδιοτυπία σε Τραγούδια των Κυκλάδων και Δωδεκανήσων» (Επετηρίδα του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας, Ακαδημία Αθηνών, 1981 τόμος ΚΕ, σελ. 104-121) ο Γ. Αμαργιανάκης καταγράφει μια σειρά από σκοπούς όπου τα δίστιχα αποδίδονται κατά ημιστίχια με τέτοιο τρόπο ώστε πριν το τελευταίο ημιστίχιο να επαναλαμβάνεται το δεύτερο ημιστίχιο του πρώτου στίχου. Σε αυτό, κατά τον Αμαργιανάκη, συνίσταται η «ιδιοτυπία» και το δικαιολογεί ότι γίνεται για να τονιστεί η ομοιοκαταληξία. Ο Παριανέικος είναι ένας από αυτούς.

Παρακάτω φαίνεται ενδεικτικά πώς αναπτύσσεται τραγουδιστικά το δίστιχο. Βασικό χρακτηριστικό είναι η χρήση του "αμάν, αμάνι" ως τσάκισμα
Απόδοση:
i.    Ωχ, Θεέ Μεγάλο- ωχ αμάν αμάν αμάνι καλέ- Θεέ Μεγαλοδύναμε
ii.    αμάν αμάν αμάνι, μεγάλο είν’ τ’ όνομα σου
iii.    ωχ, φύλλο δεν πέφτει - ωχ αμάν αμάν αμάνι καλέ-φύλλο δεν πέφτει απ’ τα κλαδιά
iv.    μεγάλο είν’ τ’ όνομα σου, χωρίς το θέλημά σου.