Πρωί, πρωί γυρίσανε 

τα τρεχαντήρια όλα, 

μα ο Νικόλας ο ψαράς, ο ψαράς, 

δε φάνηκε ακόμα, στη στεριά.

Μπρος στ’ ακρογιάλι στέκεται, 

μια μάνα μαυροφόρα, 

είναι αυτή π' ανησυχεί, π' ανησυχεί, 

η μάνα του Νικόλα, του ψαρά.

Διστάζει ποιος να της το πει, 

να την πληροφορήσει, 

πως ο Νικόλας πνίγηκε, πνίγηκε

και πια δε θα γυρίσει, στη στεριά.

Πέρασαν μήνες, πέρασαν 

κι η μάνα του Νικόλα, 

με την ελπίδα στην καρδιά, στην καρδιά, 

τον περιμένει ακόμα, στη στεριά