Δε θέλεις να με παντρευτείς, η φτώχεια σε φοβίζει, 

μα έχω προίκα την τιμή, που πιο πολλά αξίζει. 

Άσε με, άσε με, να σε λησμονήσω, 

άσε με, άσε με, μόνη μου να ζήσω. 

Θέλεις να πάρεις πλούσια, με σπίτια και με φράγκα, 

μ’ έκανες πέρα επειδή, κοιμάμαι σε παράγκα. 

Άσε με, άσε με, να σε λησμονήσω, 

άσε με, άσε με, μόνη μου να ζήσω. 

Το χρήμα λες πως κυβερνά την εποχή ετούτη, 

διώξε εμένα τη φτωχιά κι αγκάλιασε τα πλούτη. 

Άσε με, άσε με, να σε λησμονήσω, 

άσε με, άσε με, μόνη μου να ζήσω.