Τραγούδια στου Φελλού.
Αφροδίτη Άγα:
Με την Ειρήνη του Ξυρζέ
το ξέρω αγαπάτε
μα δεν ακούει κανενός,
μόνο το Φλω φοβάται.
Νικόλαος Άγας:
Δυο ώρες έχω που γροικώ
τα ίδια και τα ίδια
αλλά ψαρεύεις άθλιε
με δύο καλαμίδια.
Πλούσιος:
Με πρόσβαλε η κόρη σου
κι είναι δικαίωμά της,
μα εγώ δεν εχρημάτισα
ποτέ μου δίπλωμά της.
Νικόλαος Άγας:
Την κατακρίνω κι εγώ,
χωρίς να ξέρει λέει,
μα εγώ θαρρώ Ζαμπέλη μου
η πράξις σου πως φταίει.
Αφροδίτη Άγα:
Εσύ τα θέλεις μυστικά
μα βγαίνουνε στη φόρα,
δυο ώρες καβγαδίζανε
η Ρένα με τη Φλώρα.
Πλούσιος:
Όταν σκεφτώ για παντρειά,
σαν έρθει ο καιρός μου,
θα δουν να σταματήσουνε
τα στόματα του κόσμου.
Νικόλαος Άγας:
Εγώ βουλώνω Νικολό
τον εδικό μου στόμα,
πολύ καλά τα μαρτυράς,
δεν είν' καιρός ακόμα.
Ανδρέας Καλογήρου:
Μη με νομίζεις άσημο,
μπορώ να τραγουδήσω.
Έλα, λοιπόν, τραγούδα μας
μα θε να συνεχίσω.
Νικόλαος Άγας:
Ανδρέα δεν κατάλαβες
τη γνώμη του Ζαμπέλη,
ότι μας είπε σύντροφο
εις το ψωμί δεν θέλει.
Ανδρέας Καλογήρου:
Απολογήσου Νικολό,
καθόλου μην αργήσεις,
μου φαίνεται εις την ζωή
εσύ δεν θα φχιορίσεις.
Αφροδίτη Άγα:
Ως φαίνεται, Ρηνάκι μου,
το Φλω θα αγαπάει
και θα του απαγόρευσε
γι' αυτο δεν τραγουδάει.
Φελλός:
Αυτό κατάλαβα κι εγώ
και σας το λέω τώρα,
τις βλέπω τις κινήσεις του
πως αγαπά τη Φλώρα.
Ανδρέας Καλογήρου:
Υφαντουργείο φαίνεται
πως θέλει να ιδρύσει,
σαν του Καρέλα εύκολα
θαρρεί πως θ' αποκτήσει.
Φελλός:
Εδώ θα γίνει θόρυβος,
χωρίς να δώσω βάρος,
μου φαίνεται πως γρήγορα
θε να μπω και κουμπάρος.
Νικόλαος Άγας:
Να τη χαρείς την γλώσσα σου
Γιάννη μου στάζει μέλι,
ας πάρει μια απ' το χορό
κι ας είναι όποια θέλει.
Πλούσιος:
Θαρρώ με βρήκατε μικρό
κι ηβάλετέ με στόχο,
με το Ρηνιώ πως αγαπώ
εγώ κρυφό δεν το 'χω.
Νικόλαος Άγας:
Τώρα θ' αρχίσω να σφυρώ
κι εγώ σαν το σπουργίτι,
να που αλήθεια έλεγε,
Νίκο, η Αφροδίτη.
Ανδρέας Καλογήρου:
Αφού το ομολόγησε
ας τονε συγχαρούμε
και καλά τέλη να 'χουνε
όλοι ας ευχηθούμε.
Φελλός:
Τα δράμια του τα ζύγισα
και σκάρισα τα βρήκα,
ας αρωτήσουν το Ξυρζέ
αν θα της δώσει προίκα.
Νικόλαος Άγας:
Στα κτήρια που κτίζονται
ρίχνω και εγώ χαλίκι,
θε να της δώσει ο Ξυρζές
εκείνο που της ανήκει.
Πλούσιος:
Αφού υπάρχει έρωτας
και σκέπτομαι για μέλλον,
εγώ προίκα δεν απαιτώ,
μόν' την Ειρήνη θέλω.
Νικόλαος Άγας:
Πόσο μ' αρέσει να γροικώ
τον εδικό σου στόμα,
αφού ζητάς μόν' το Ρηνιώ
καλύτερα ακόμα.
Ξενοφών Κορακής:
Μεγάλο αέρα πήρατε
με τα λεγόμενά του.
μονάχα εγώ γνώρισα
που κλίνει η καρδιά του.
Α. Άγας:
Ξενό είναι διπρόσωπος,
ψεύτης και κατεργάρης.
Το Φλω μου είπε επροχθές
γυναίκα πως θα πάρει.
Μ. Δεπάστας:
Κι εγώ αυτήνη τη στιγμή
θε να μπω εις το θέμα
και ό,τι και να σας ειπεί
σας λέω είναι ψέμα.
Νικόλαος Άγας:
Αυτοί με τόσα ψέματα
μου 'σπασαν το στομάχι.
Ο Νικολός του Παλαιού
μες στο χορό τι ψάχει;
Α. Άγας:
Από παιδάκι ο Παλαιός
έρχεται στο Πετάλι
και την Κάτινα αγαπά,
δεν θέλει καμιά άλλη.
Ξενοφών Κορακής:
Όλο στην πάνω γειτονιά
βλέπω και βάζει πλώρη,
ποια είναι αν αρωτήσετε,
είναι συμβούλου κόρη.
Πλούσιος:
Ο Νίκος λέει πως αγαπά
την κόρη του Λουμίδη,
την αρωτώ και στήνεται,
αγριωμένο φίδι.
Α. Άγας:
Τι να ειπεί εξάδελφε,
το ξέρει μοναχή της
αλλά πονεί αφάνταστα,
ξέρε το, η ψυχή της.
Μ. Δεπάστας:
Κι εγώ αυτό κατάλαβα,
δεν ξέρω μην είν' ψέμα,
μην κάνει πως τον αγαπά
κι αλλού ρίχνει το βλέμμα.
Ανδρέας Καλογήρου:
Σαν το σαργό τον εθωρώ
εκεί να τριγυρίζει,
μα ο Λουμίδης μου 'γνεψε
πως τονε φοβερίζει.
Αφροδίτη Άγα:
Άμα αγαπάει ο νιος τη νια
στην πάντα πάνε οι γέροι,
ο Παλαιός, Ανδρέα μου,
θα τηνε κάνει ταίρι.
Νικόλαος Άγας:
Πονεντογάρπι κι αν φυσά
κι όλα τα δέντρα σειούνται,
πάντα για τέτοια πράγματα
οι γέροι αρωτιούνται.
Ανδρέας Καλογήρου:
Ο ουρανός καθάρισε,
τα νέφη υποχωρούνε,
για αρωτήστε τα παιδιά
να δούμε τι θα πούνε,
Κατ. Πανώριου:
Νίκο λιγάκι προσοχή
να δώσεις στην Κατίνα
και κάποιον άλλον αγαπά,
βρίσκεται στην Αθήνα.
Αφροδίτη Άγα:
Η ίδια μου ΄πε το πρωί
πως τα 'χει διαλύσει,
στο μέλλον την καρδούλα της
στο Νίκο θα χαρίσει.