Εις τις 30 του Μαρτιού

μες το μεσημεράκι

στης Κρήτης το στρατόπεδο

με ντύσαν φανταράκι.

Ήταν ημέρα θλιβερή

ήταν και λίγο κρύο

μα στη γραμμή με βάλανε

να μάθω ένα δύο.

Πέρασαν μέρες αρκετές,

περίπου ένα μήνα,

κι ένα πρωί μου φώναξαν

φεύγεις για την Αθήνα.

Πριν φύγω όμως μια βραδιά

με ξύπνησαν στις 2

στόχοι μου δώσαν κι έφυγα

για το σκοποβολείο.

Ψιχάλιζε σιγά σιγά

και δεν εσταματούσε

μα εμείς όλοι σηκώναμε

ό,τι μας χορηγούσε.

Εφτάσαμε καμιά φορά

στο μέρος που θα πάμε

κι όλοι μας αποθέσαμε

να κάτσουμε να φάμε.

Αλλά ο καιρός αγρίεψε

άρχισε και βροντούσε

και η βροχή δυνάμωσε

και δεν εσταματούσε.

Μας έρχεται διαταγή

και φύγαμε τροχάδι

να πα' να παραδώσουμε

που φεύγομε το βράδυ.

Παράδωσα και η καρδιά

κάποια χαρά προβλέπει

κοιτάζοντας αντικριστά

το δοξασμένο "ΤΕΤΗ".

Μέσα στ' αμάξια μπαίνουμε

και στο γιαλό τραβούμε

την αγωνία είχαμε

το πλοίο για να ειδούμε.

Φθάνοντας κάτω στο γιαλό

διαβήκαμε στο πλοίο.

Στ' αμπάρι μας κατέβασαν

γιατί έκανε κρύο.

Ανέβασε την άγκυρα

στο πέλαγος τραβάει

μέσα στα μαύρα κύματα

άρχισε να βουτάει.

Ξημέρωσε κι η θάλασσα

χτυπά στα φιλιστρίνια

σα να μας έλεγε "Παιδιά

φτάσαμε στην Αθήνα".

Αμέσως πεταχτήκαμε

όλοι μπροστά στην πλώρη

με μια χαρούμενη φωνή

σφυρίζει το βαπόρι.

Στου Ρουφ μας ανεβάσανε

το καθετί να φτιάξουν

μέχρι το βράδυ στις οχτώ

ως να μας καταγράψουν.

Καμιά φορά τελείωσαν

και κάθε μια ομάδα

έμπαινε στ' αυτοκίνητο

γραμμή για τη Γλυφάδα.

Την άλλη μέρα το πρωί

πλήγωσαν την καρδιά μας

γιατί ήτανε πολύ φριχτό

να κόψουν τα μαλλιά μας.

Κι αρχίζει η εκπαίδευση

μας βαζουν στο τιμόνι

και πρώτα πρώτα μάθαμε

της μηχανής τις χρόνοι.

Τρεις ώρες στην εκπαίδευση

και δυο αγγαρεία

τις άλλες που μας μένανε

κάναμε θεωρία.