Από τον Βενετσιάνο Ανδρουλάκη στο γιο του Μιχάλη, όταν ο δεύτερος ήταν μηχανικός στα καράβια και θα επέστρεφε για να υπηρετήσει στο στρατό.
Τότε οι ναυτικοί έστελναν τα χρήματα που έβγαζαν στους δικούς τους στην πατρίδα και έτσι στο γράμμα του ο πατέρας Βενετσιάνος, ευχαριστεί το γιο του, που τους έστειλε χρήματα.
Άνοιξε παλικάρι μου
το άψυχο που στέλνω
σαν το κρατάς μου φαίνεται
ο ίδιος μπροβαίνω.
Το έχω πάρει απόφαση
κ ό,τι καιρός γυρίσει
μόνο το στρατιωτικό
θα με παρηγορήσει.
Πάλι κ αυτό είναι βάσανο
μα πες μου τί να κάνω;
κοντά μου σε ´θελα εγώ
ως ότου να πεθάνω.
Ας ήμουνα στη μηχανή
έστω και μια βαλβίδα
να σε θωρώ στη βάση σου
αχ μόνη μου ελπίδα.
Αυτή η φαντασία μου
συχνά που με παιδεύει
και εις τις σκάλες σε θωρεί
ν´ανεβοκατεβαίνεις.
Τα χρήματά σου λάβαμε,
και να ´χεις την ευχή μου
μαλάματα να πιάνουνε
τα χέρια σου παιδί μου.
