Φέτος πατώ κι αντιπατώ

πάω προνήπιο, πετώ,

την τζαντούλα μου σηκώνω

περπατώ και καμαρώνω.

Σαν μελισσούλες τα παιδιά,

κανείς δε βγάλει τσιμουδιά,

τη δασκάλα μας κοιτούμε

κι ό,τι λέει την ακούμε.

Λυπάμαι και μελαγχολώ

το μεσημέρι που σχολώ,

μια χαρά περνώ στο σπίτι

μα το νήπιο μου λείπει.