Κάλαντα μαύρα σκοτεινά,

είναι αυτά τα φετινά,

φύγαν τα καλά τα χρόνια,

πέταξαν σαν χελιδόνια.

Πατρίδα μου, πενθείς βαριά,

με τούτη την κακομοιριά,

που σε βρήκε, πώς θ’ αντέξεις,

φαίνεται πως θα φτωχέψεις.

Απ’ του αιώνα την αρχή,

ζεις όπως και στην κατοχή,

έντεκα του δυο χιλιάδες

μαύρες μέρες οι ριμάδες.

Κλέφτες σε κυβερνήσανε,

δες πώς σε καταντήσανε,

κι είσαι τώρα μια ζητιάνα,

σαν μια διακονιάρα ατσιγγάνα.

Τώρα γυρεύεις δανεικά,

για να μαζέψεις μερικά,

να τα βάλεις στα ταμεία,

γιατί δεν αφήσαν μία.

Σου κλέψανε το θησαυρό,

εκατοντάδες δις ευρώ,

όποιος έμπει κάνει λούτζα,

ό,τι τύφλα, ό,τι μούτζα.

Σου αμαυρώσαν την αξία σου,

Ελλάς, τα μεγαλεία σου,

διεθνής κυκλοφορούνε

κι όλοι τα χάλια σου θωρούνε.

Σε ρίξαν στην εντατική

και σε ομηρεία εθνική,

τώρα βρίσκεσαι στον πάτο,

και λιγάκι παρακάτω.

Λιγόστεψε κι ο τουρισμός,

στα ύψη κι ο πληθωρισμός,

η ανεργία θριαμβεύει

και η φτώχεια περισσεύει.

Και τα δικά σου τα παιδιά

φεύγουνε για την ξενιτιά,

θα γενούν ξενιτεμένοι

κι εδώ θα μείνουνε οι ξένοι.

Σου φέραν τις αλλοδαποί,

μια σκοπιμότητα είναι αυτή,

είτε άσπρο, κίτρινο ή αράπη,

τους χρειάζονται στην κάρπη.

Την εξουσία θέν αυτοί,

παπάς να τωνέ πει στ’ αυτί,

να κρατούνε το τιμόνι

κι ας γινούνε όλα σκόνη.

Μα του λαού σου η οργή

να αντιδράσει δεν αργεί,

γατί του σφίξαν το ζωνάρι

κι έχει αρχίσει το στεγκιάρι.

Το τούνελ είναι σκοτεινό,

ανώμαλο και μακρινό,

για να βγεις από το τούνελ

δυο γενιές θα χρειαστούνε.

Σου ΄φεραν το μνημόνιο

μνημόσυνο παρόμοιο,

πότε θα ξεκουμπιστεί, ποιος ξέρει

κι ο λαός σου υποφέρει.

Χώρα μου, την ιστορία σου

την χάνεις στην πορεία σου,

φιλοσοφία κι εξυπνάδα

γεννηθήκαν στην Ελλάδα.

Κράτα την πίστη σου γερά,

τα όσια και τα ιερά,

λίγοι έχεις πατριώτες,

οι πιο πολλοί είναι προδότες.

Τρία εξάρια στη σειρά,

του πονηρού τα πονηρά,

μ’ αυτό το νούμερο οι αλήτες

δίνουν κάρτα στους πολίτες.