Καλαντιστά θα σας τα πω
με το σιφναίικο σκοπό,
κάτι για να σχολιάσω
και κανεί δε θα κουράσω.

Τα σπίτια όλα σκοτεινά,
τα μαγαζιά είν’ αδειανά,
το νησί ερημωμένο,
μοιάζει σαν βομβαρδισμένο.

Στην εκκλησία οι πιστοί
δεν πάνε πια γονατιστοί,
μόνο μέσα θενά μπούνε
και πως πήγανε να πούνε.

Γι αυτό κανείς να μη μιλά
και τα δικά του να κοιτά,
είμαστε ένα χαρμάνι
μες στο ίδιο το καζάνι.

Αλλάξανε οι εποχές
κι όλοι θένε εκδρομές,
νέοι, γέροι και παιδάκια
κι ερημώνουν τα σοκάκια.

Τρέχουν σε μέρη ξωτικά,
να ζήσουν θένε ερωτικά,
όλοι τους, μικροί, μεγάλοι,
μα δεν ξέρω πού θα βγάλει.

Οι ιερείς ανησυχούν,
τους λόγους ψάχνουνε να βρουν,
για να δώσουνε τη λύση,
που ‘χουνε λοξοδρομήσει.

Χρόνια πολλά θα ευχηθώ
φροντίζοντας να μορφωθώ,
πιο καλά να σας πειράζω
και κανεί μη σχολιάζω.