Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά,
βγήκα ακόμη μια χρονιά
στο σκοπό να καλαντήσω,
τα έθιμα μας να τηρήσω.

Του Μπαϊράμη μαθητής,
που δάσκαλος καμπανιστής
μες την Σίφνο δεν είν’ άλλος
πιο καλός και πιο μεγάλος.

Στου Πεταλιού την Παναγιά
δε θέλω να χαθεί η λαλιά,
γι΄ αυτό τρέχω και μαθαίνω
τις καμπάνες να σημαίνω.

Πρέπει να διαφυλαχθούν
σαν φυλαχτό, να μη χαθούν,
για τη Σίφνο μας και μόνο
έχουμ’ όλοι ίδιο πόνο!

Κανένας δεν υπάρχει πια
που τις καμπάνες να χτυπά,
όλα ανάμνηση θα μείνουν
και ηλεκτρικές θα γίνουν.

Του χρόνου όλοι θενά πουν
σαν διπλοκάμπανα θ’ ακούν:
-Λάμπρο μου, βοήθεια σου
κι ό,τι επιθυμεί η καρδιά σου