Ο χρόνος που μας πέρασε
κάτι πικρό μας κέρασε,
σου ‘ χε στήσει την παγίδα,
Σίφνο μου, μια καταιγίδα.

Ήτανε δυνατή βροχή,
Θεέ μου, τι καταστροφή,
χάρτινο ήτανε πράγμα,
πήρε το νερό το φράγμα.

Και χτίζονται παντού γιαπιά,
γιατί ο Θεός δε βρέχει πια,
μα θα σταματήσει η χάρη,
καμιά ώρα θα μας πάρει.

Βουλίστριες, βουλίστριες,
των χωραφιών κυλίστριες,
ισοπέδωσε τα πάντα,
όλοι χτίζουνε αγάντα.

Και μπήκες στην εντατική,
σου φέραν την Παντεχνική,
τοίχοι χτίζει, δρόμοι στρώνει,
η δουλειά δεν τελειώνει.

Αυτά στη Σίφνο μας που λες,
μελέτη θένε οι δουλειές,
έχει άφθονο το χρήμα,
ψεύτικες δουλειές, τι κρίμα!

Δρόμοι γινήκαν ποταμοί,
Θεέ μου, κακό μη δίνεις, μη,
εύκολο να καλομάθεις,
δύσκολο να κακομάθεις.

Όλα λοιπόν απ’ την αρχή
κι ο χρόνος ας καλαναρχεί,
τίποτα μη μας τρομάζει,
η ζωή μάς δοκιμάζει.