Κάθε ένας χρόνος που περνά

Στην κεφαλή μου τριγυρνά

Ήντα πρέπει να σπουδάσω

Και τα χρόνια να μη χάσω!

Ήρχανε δύσκολοι καιροί!

Κανένας μας πια δε μπορεί

Να ‘ναι σίγουρος ποτθές  του

Ποιες θα είν’ οι προκοπές του!

Τον πάπφου μου  καμιά φορά

Τονε γροικούσα με χαρά

Για την Κατοχή να λέει

Να βουρκώνει και να κλαίει!

«Πάπφου Γιαννάκο, γιάντα κλαίς;»

«Παιδί μου, να μη δεις ποτθές!

Οι παλιοί ήντα τραβούσαν

Πώς δουλεύγανε και ζούσαν»!!

«Εσείς παιδάκι μου εδά,

Έχετε απ’ όλα τ’ αγαθά!

Μα…ποτθές  δεν φχαριστιέστε

Όλο και παραπονιέστε»!!

Τώρα που πέρασε ο καιρός

Κι έγινα πλέον νεαρός

Βλέπω πράγματα που αλλάζουν

Και στ’ αλήθεια με τρομάζουν!

Αϊ Νικόλα τ’ Αερινά

Πες μου εσύ αληθινά!

Τι θα γίνει παραπέρα;

Αν θα δούμε άσπρη μέρα:

Κι εγώ , θα τρέξω απ΄ της Βουγνούς

Θα κάνω ότι κόψει ο νους!

Το καντήλι σου να ανάψω

Στην εικόνα σου να κλάψω!

Το ’10 φεύγει!!! Στο καλό!!

Το ’11 θα ‘ναι καλό;

Όλοι ας το ευχηθούμε

Και καλώς να το δεχτούμε!!