Ω, φύγε χρόνε δυστυχή,

ν’ αναστενάξουν οι φτωχοί,

νέος ήλιος ν’ ανατείλει

στης πατρίδος μας τα χείλη.

Με τας πληγάς του Φαραώ,

στον δυστυχή αυτόν λαό,

έπεσες ως τιμωρία, 

ω, φρικτόν Ογδόντα τρία!

Των δολοφόνων η τριάς,

τα τέκνα της καλογριάς,

αυτοί έφεραν στο Φάρο,

τους κακούργους και το χάρο.

Φωνάζουν την ελευτεριά

της Πόλης, τ’ άγρια θεριά,

και κρατούν όπλα κρυμμένα,

άτιμα και πουλημένα.

Ο κόσμος τους λιθοβολεί,

δεν υπομένουν οι δειλοί,

θάλασσα να μην ανοίξεις,

τέτοια τέρατα να πνίξεις; 

Δεν εκιτρίνισες και συ,

ω δολοφόνε του Θρασύ,

δε σου φώναξ’ η καρδιά σου,

στάσου, μαύρε Κάιν, στάσου;

Ποιον έλβαψες εσύ ποτέ,

ω Δήμαρχε αγαπητέ,

πώς εσήκωσες Λευτέρη

το καταραμένο χέρι;

Αίματα, φόνοι, φυλακή,

ιδού λαμπρά πολιτική,

ήλθε το κορακονήσι,

βουλευτάς να μας δανείσει.