Μέρα γιορτής για τα παιδιά, 

όλα με πρόσχαρη καρδιά, 

μες στις πόρτες σας χτυπούνε, 

τις ευχές των να σας πούνε. 

Μ' ένα παράπονο πικρό, 

άκου κι εμένα το μικρό, 

το παιδί του Ζαμαρία, 

μες στην τόση φασαρία. 

Μικρό, φτωχό και ταπεινό, 

με κόπο τη ζωή περνώ, 

αδιάκοπα δουλεύω, 

με τη μοίρα μου παλεύω. 

Διανομεύς μες στο χωριό, 

όλοι το ξέρετε το Γιω, 

που πετά σαν το ξεφτέρι, 

τις ειδήσεις να σας φέρει. 

Κι έτσι τη φτώχεια πολεμώ 

και τον καιρό οικονομώ, 

για να τρέξω στο σχολειό μου, 

να χλωράνω το ξερό μου. 

Πε του δασκάλου να σου πει, 

τι φρόνηση και προκοπή, 

που με κόπο απολαύω, 

να φωνάξεις «Γιω μου, μπράβο!» 

Βοήθα με, καλή κερά, 

για να με βλέπεις με χαρά, 

συχαρίκια να σου φέρνω 

και τα δώρα μου να παίρνω. 

Κι αν θες να τρέχω πιο καλά, 

δώσε μου πιότερα ψιλά, 

γιατί χρήμα όταν πέφτει, 

τρέχω σαν να μου 'χεις νέφτι.