Η Παναγία του Βουνού

φέρει εις γνώσιν του κοινού

πως κι αυτή ανάγκη έχει

και παρακαλεί και τρέχει.

Να φτιάξει δρόμο πιο καλό

να βγαίνει στον Πλατύ Γιαλό

να περνούν χωρίς αγώνα

το μεγάλο ελαιώνα.

Να φτάνει ως την αμμουδιά

όπου και γέροι και παιδιά

να μπορούν να σεργιανίζουν

όταν θα παραθερίζουν.

Πρωί πρωί με τη δροσιά

όλοι στην ακροθαλασσιά

και να επιστρέφουν πάλι

στην αυλή σου τη μεγάλη.

Κι όταν ο ήλιος χαδευτά

αρχίζει ν' αποχαιρετά

και μπροβάλλει το φεγγάρι,

ω! Τι εμορφιά! Τι χάρη!

Τριγύρω σου τόσα βουνά

πιο υψηλά και πιο τρανά

μα δεν έχουνε αξία,

ω γλυκιά μου Παναγία!

Ένα σεβόμαστε βουνό

αγιασμένο φωτεινό

που 'σαι Συ θεμελιωμένη

Παναγιά Χαριτωμένη.

Και ποιος Σιφνιός δε νοσταλγεί

την αγιασμένη τούτη γη

και δε χύνει ένα δάκρυ

απ' της άλλης Γης την άκρη.