Ω, ευσεβείς Χριστιανοί! 

Κάτι ζητουμε να γενεί, 

στο αρχαίο μας σχολείο, 

του νησιού το μεγαλειό. 

Στου Χρυσοστόμου τη «Φυτιά» 

να ρίξομε καμιά ματιά, 

στην παλιά του ιστορία,  

τα λαμπρά του μεγαλεία. 

Από τα γύρω μας νησιά, 

μέσα σ' αυτή την εκκλησιά, 

πόσοι βγήκανε μεγάλοι, 

ιερείς και διδασκάλοι. 

Διδάσκαλοι εις τα παιδιά, 

δίδασκαν για την λευτεριά, 

τότε πούταν σκλαβωμένα, 

πριν απ' το Εικοσιένα. 

Εκείνο ήταν η πηγή,  

που 'βγαλε τόσοι αρχηγοί, 

πατριώτες μας και ξένους, 

ελευθερωτάς του Γένους. 

Ο χρόνος το 'κανε παλιό, 

του Χρυσοστόμου το Σχολειό, 

τώρα μένει η βαγιά του 

μέσα στα ερείπιά του. 

Αυτό το δέντρο μαρτυρεί 

γι' αυτοί τις παλαιοί καιροί, 

ένας ζήλος να προφθάσει 

και αυτός να μη χαλάσει. 

Είν' ένας τόπος ιερός, 

μα πάει εκείνος ο καιρός, 

που 'χε την μεγάλη χάρη, 

του νησιού μας το καμάρι. 

Στέκει ο ναός του μοναχά,  

με εισοδήματα πτωχά, 

θα τον έχετε προστάτη, 

όποιος του προσφέρει κάτι. 

Πάντοτε θε να βοηθά, 

θα στέλλει όλα τ' αγαθά, 

και χαρά και ευτυχία 

και του χρόνου με υγεία.