Στα έξοδα τα φοβερά 

που έχουμ' όλοι μια φορά, 

δε θα μας βαρυφανούνε 

κάτι τι αν προστεθούνε. 

Ναός πολυτελέστατος 

κατήντησ' αθλιέστατος, 

μία συνδρομή ζητούμε 

να τον περιποιηθούμε. 

Στην άμμο της Καταβατής, 

ή μάλλον της Κατακοπής, 

διάβασα με απορία, 

κάποτε μιαν ιστορία. 

Βουνά και άγρια κλαδιά,  

εκάλυπταν την Παναγιά, 

με τους παμμεγίστους κλώνους,  

σε αρχαιοτάτους χρόνους. 

Αλλά με χρόνους με καιρούς, 

τους κεκρυμμένους θησαυρούς 

ανεκάλυψαν αξίναι, 

όπως βρίσκεται και είναι. 

Το «Γυναικείο» και λοιπά,  

η μνήμη αν δε μ' απατά, 

έχουνε κτιστεί κατόπι, 

απ' των χωριανών τις κόποι.

Μα τώρα όμως ημπορεί, 

να καταρρεύσει αυθωρεί 

ο ναός της απωλείας 

εκ φρικτής μας αμελείας. 

Στολίδι της Καταβατής, 

όπου στα χέρια τσου κρατείς, 

τον πανάγιόν σου τόκον,  

τον σωτήρα των ανθρώπων. 

Φώτισε κάποιον χωριανόν, 

ορθόδοξο Χριστιανόν, 

ό,τι ημπορεί να κάμει, 

τον ναόν σου να συνδράμει. 

Και πάντες γόνυ κλίνομεν

και δέηση απευθύνομεν, 

προς υμάς με πίστη θεία, 

ω γλυκιά μας Παναγία. 

Ναι, Παναγία μου χρυσή, 

σκέπε και φρούρει το νησί, 

εκ των διαφόρων νόσων, 

που μας δέρνουν κάθε τόσον.