Σε, τον ασάλευτο γκρεμνό, 

της εκκλησίας ανυμνώ 

στον διώκτη των ερίδων, 

ω θαυματουργέ, Σπυρίδων. 

Άσβηστη χάρη και τρανή 

και προθυμία ζωντανή, 

σε στολίζουν απ' το πάλαι, 

πάτερ όσιε μεγάλε. 

Και κάθε δύστυχη φωνή 

και κάθε στήθος που πονεί, 

που και δύναμη και γλώσσα 

για τα θαύματα τα τόσα. 

Ως και του Άδου νικητής, 

το κράτος του καταπατείς, 

τον βιάζεις και σου δίδει,  

το χαμένο δαχτυλίδι. 

Τη βροντερή σου προσταγή 

τρέμει και θάλασσα και γη, 

είπες στο ποτάμι «στάσου» 

και μαρμάρωσε μπροστά σου. 

Άφες την πίστη την παλιά,  

ειδωλολάτρη βασιλιά, 

πάρε το σταυρό στον ώμο 

να 'βρεις της ζωής το δρόμο.

Φιλώ το ξύλο το γυμνό, 

όπου εδέχθη τον αμνό, 

«σήκω τώρ' απ' το κρεβάτι, 

υγιής και περιπάτει». 

Ευλόγει την οικοδομή, 

που κτίζ' η Σίφνος για τιμή 

στην αγία σου εικόνα 

για να λάμπει στον αιώνα. 

Ευλόγει την επιτροπή, 

δος της φωτιά και προκοπή, 

σκέπαζε το πλήρωμά σου,  

που ομόνει στ’ όνομά σου.