Αγαπητοί μας Χριστιανοί, 

ο ζήλος με παρακινεί, 

να 'ρχομαι στ' αρχοντικό σας, 

να ζητώ τον οβολόν σας. 

Και σεις από την ξενητιά, 

δίξετε όλοι μια ματιά, 

στο αρχαίο μοναστήρι, 

πριν να πέσει, πριν να γείρει. 

Κανείς δεν δίνει προσοχή, 

μόνο σαν θέλουμε βροχή, 

που η γη αναστενάζει 

κι από ξηρασία βράζει. 

Τρέχομε όλοι με κεριά, 

ανοίγομε και την καρδιά, 

κι άμα βρέξει και δροσίσει, 

δεν μας μέλει κι αν βουλήσει! 

Δεν είναι κρίμα στα κελλιά, 

να κάνουν τα πουλιά φωλιά, 

που εστέγασαν αγίους, 

τόσους ήρωας ανδρείους; 

Η τράπεζα η θαυμαστή 

γιατί κι αυτή να κρημνισθεί, 

που εκτίσθη προ αιώνων, 

με ιδρώτα και με πόνον; 

Αυτά τα τείχη τα ψηλά, 

πόσα προσφέρανε καλά, 

εις τους χρόνους της δουλείας 

και επί Τουρκοκρατίας! 

Που οχυρώνονταν εκεί  

και λαϊκοί και χριστιανοί, 

μετά πίστεως και θάρρους, 

πολεμώντας τους βαρβάρους. 

Λοιπόν, προσφέρετε κι εσείς, 

το ένα τρίτο της χρυσής, 

και πολύ καλό θα δείτε, 

ω καλοί μου συμπολίται!