Της Σίφνου το ψηλό βουνό, 

π' αγγίζει με τον ουρανό, 

με τα νέφη σκεπασμένο,

ομιλεί εξοργισμένο! 

Στην τελευταία του κορφή,  

μεγάλη φαίνεται μορφή, 

μ' αστραπές και μεγαλεία:  

«Τι ζητάς, Προφήτ' Ηλία;» 

«-Πώς το θυμό μου συγκρατώ, 

τι μ' αρωτάτε τι ζητώ, 

που γνωρίζεις τας αιτίας, 

ω λαέ, της απιστίας! 

Μόνο σαν θέλετε βροχάς 

τρέχετε όλοι με λιτάς, 

με καλείτε με δειλία,  

σώσε μας, Προφήτ' Ηλία! 

Ήρθ' ο καιρός για συνδρομή, 

όλοι προσφέρετε τιμή, 

να φτιαχτούνε τα κελιά μου, 

αυτή είναι η χαρά μου».