᾿Απὸ ἀρχέγονο σειρά, ὅταν ἐπλάσθη ὁ ᾿Αδαμ

καὶ ἐκατοικήθη ἡ νῆσος, ἐρημοτομήθη ἴσως.

Προχείρως δίχως ἠθικὸ καὶ σχέδιο μηχανικό,

ἀλλὰ μόνο γιὰ τὰ μάτια, ἐχάραξαν μονοπάτια.

Φιλοκαλλία τοπικὴ ἐπλακοστρώθη δῶ καὶ κεῖ

μὲ μαρμάρινα χαλίκια καὶ Σιφνέκα μερακλίκια.

Παρῆλθον ἔκτοτε καιροί, οἱ δρόμοι μένουν οἱ αὐτοί,

μαρτυροῦν ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ, τὴν ἀρχέγονον πορεία.

Μικρὰ σπιτάκια χαμηλά, γενῆκαν μέγαρα ψηλά,

καὶ ἡ Σίφνος στολισμένη, φαίνεται συγχρονισμένη,

ἀλλὰ μοναχὰ οἱ δρόμοι μένουν οἱ αὐτοὶ ἀκόμη.

Πέρασαν τόσοι βουλευταί, τῆς ψήφου μας οἱ θηρευταὶ

περπατοῦνε καὶ γλυστροῦνε καὶ τὶς δρόμοι δὲν θωροῦνε,

μᾶλλον ὅμως τὶς θωροῦνε, ἀλλὰ ἀδιαφοροῦνε.

Καὶ κινδυνεύει προφανῶς ὁ νοτιαῖος μυελός,

ἂν ἐξώπισθεν γλυστρίσουν τὸ κρανίον θὰ τρυπήσουν.

Κρανία ὅμως σὰν κι' αὐτά, μᾶς εἶναι ὅλως περιττά

καὶ ὀλίγον θὰ χαροῦμε, μόνο τρύπια σὰν τὰ δοῦμε.

Ὡς οἱ ἀνάγκες ἀπαιτοῦν, οἱ δρόμοι νὰ καλλωπισθούν

νὰ μὴν πάθουν τέτοια χάλια, τὰ δικά μας τὰ κεφάλια.

Μολύνουν δὲ καὶ αἱ ὁδοί, τὰς πινακίδας ποῦναι ἐκεῖ,

κι' ὁδηγοῦν τὰ ξένα μάτια στὰ ἀρχαῖα μονοπάτια.