Ποιος είν' εκείνος που περνά 

σαν αστραπή και κυβερνά, 

το αρχοντικό του άτι 

και θαμπώνει κάθε μάτι; 

Το αγγελόμορφο κορμί, 

μέσα στης νιότης την ορμή, 

μέσα στο χρυσάφι λάμπει 

και αστράφτουνε οι κάμποι.

Είν' αρχοντόπουλο τρανό, 

σαν άστρο από τον ουρανό, 

είν' η ιδική σου χάρη, 

Άη Γιώργη Καβαλλάρη.

Και τρέχεις όρη και βουνά 

και πας να λάβεις ταπεινά, 

απ' τα νύχια του θηρίου,  

τον καρπό του μαρτυρίου. 

Και ψήνεσαι δέκα φορές 

μέσα σε πίσσες φλογερές 

στη φωτιά και στον ασβέστη 

κράζοντας «Χριστός Ανέστη»!

Βλέπε με βλέμμα ιλαρό, 

το οίκημα το ιερό, 

χάριζε τη δύναμή σου, 

τη μικρή οικοδομή σου. 

Που το χωριό μας για τιμή, 

σου χτίζει με καρδιά θερμή, 

και σου κάνει άγιο βήμα 

μες στων Καμαρών το κύμα. 

Που σ' έχουμε παρηγοριά 

σε θάλασσα και σε στεριά, 

μεγαλώνυμε προστάτη 

του φτωχού και του εργάτη.