Όταν το βλέμμα μας στραφεί 

προς του βουνού την κορυφή, 

όπου εγγίζει με τα νέφη, 

βλέπουμε ότι την στέφει 

κόσμημα ανεκτίμητον,  

έκλαμπρον και αμίμητον, 

ίσταται εκεί ωραίον,  

ωσάν στέμμα βασιλέων.

Το κόσμημα, η καλλονή, 

είν' του Προφήτη η Μονή 

η κτισθείσα προ αιώνων 

υπό ευσεβών προγόνων. 

Υπήρξε ποτέ εποχή, 

που εκατώκουν Μοναχοί, 

στο ψηλό εκείνο μέρος 

και χειμώνα τε και θέρος.

Διάγοντες εν τη Μονή 

ως αληθείς Χριστιανοί, 

όπως αδελφοί και ούτω, 

η Μονή εκραταιούτο. 

Πλην προ πολλών ενιαυτών, 

εγκατελείφθη υπ' αυτών 

και εγκαταλελειμμένη  

σήμερον προ πάντων μένει. 

Και είν' ερείπιον σχεδόν 

και καταρρέει βαθμηδόν,

η σεπτή Μονή εκείνη 

που τον θαυμασμόν εκίνει!

Τίνος καρδία δεν πονεί,

να βλέπει ότι η Μονή, 

του Προφήτου καταρρέει,  

τίνος οφθαλμός δεν κλαεί;

Φιλόχριστοι θεοσεβείς, 

ηρχίσαμεν επισκευτής 

από του ναού εν πρώτοις, 

έκαστος δε πατριώτης

δέον να συνεισφέρει τι  

και αν ρωτήσει διά τι 

απαντώμεν παραχρήμα, 

αυτά γίνονται με χρήμα.

Ό,τι και αν δώσετε δεκτά 

και δέκα και είκοσι λεπτά 

και τον οβολόν της χήρας, 

πλην δεχόμεθα και λίρας.

Και ο Προφήτης δεν αργεί, 

σ' εκείνον π' αγαθοεργεί, 

από τ' άφθαστά του ύψη, 

γρήγορα να ανταμείψει.