Το χίλια εννιακόσια επτά, 

γεννήθηκα σε δυο λεπτά, 

εις το Πέρα το Πετάλι,  

όπου γεννηθήκαν κι άλλοι. 

Σ' αυτό το όμορφο χωριό, 

από μικρός στον αλογιό, 

ναι αγαπητοί μου φίλοι, 

και με τον παπα-Βασίλη. 

Ήμουν παιδάκι τακτικό, 

έβγαλα το δημοτικό, 

στο Σταυρί στο Σχολαρχείο,  

βαθμό δέκα και βραβείο. 

Μες στον ντρουβά τα ιερά, 

είχα στα πόδια μου φτερά, 

λειτουργιές στα παρεκκλήσια, 

στου νησιού τα εξωκλήσια. 

Χριστούγεννα τέτοιον καιρό, 

στον Άη Γιάννη, στο Ιερό 

με βροχές μα και με μπόρες, 

να διαβάζουμε τις ώρες. 

Θυμάμαι τις αποκριές, 

που νέοι, γέροι και γριές 

στις χοροί και στα τραγούδια, 

μύριζαν σαν τα λουλούδια. 

Αντιλαβής με το βιολί, 

ο Μαγκανιέρης και πολλοί, 

η Καλλίτσα, Δεκαβάλλες 

και πολλές γυναίκες άλλες. 

Αστείος και χιουμοριστής, 

πολλών πραγμάτων εμπνευστής, 

γνήσιος δε πατριώτης,  

ο αξέχαστος “Καρυώτης”. 

Ακόμα τα χαχανητά, 

βοούν στ' αυτιά μου δυνατά, 

δείχνει τα οπίσθιά του 

και γελά με την καρδιά του! 

Μια ατσικνίδα απ΄τις κακές, 

που πάντα μένει ο λεκές, 

σαν παιδί κι εγώ συγγνώμη, 

μα δεν το ξεχνώ ακόμη. 

Σα να τον βλέπω τώρα δα 

και να χορεύει να πηδά, 

κάτω στο Σταυρί να τρέχει,  

και σταματημό δεν έχει.