Μεγάλωσα μα λαχταρώ

στους δρόμους να κυκλοφορώ

όπως ήμουνα παιδάκι

με το κρεμαστό πουγκάκι.

Με πνίγουνε πολλά κακά,

εδώ ακούστε μερικά,

νεολαία με πτυχία

που δεν έχουνε αξία.

Δάσκαλοι και καθηγητές

γίνοντ’ οδοκαθαριστές,

λουλούδες και γκαρσόνια

θα ξανάρθουν καλά χρόνια;

Μέσα μου νιώθω ένα “σεισμό”,

μεγάλο προβληματισμό,

αριστούχα, θα σπουδάσω,

πού κι εγώ δουλειά θα πιάσω;

Μα θα το κάνω και γιατί

έστω να πάρω χαρτί,

στην κορνίζα θα τ’ απλώνω

μόνο να το καμαρώνω.

Ζήσαμε χρόνια στο νησί

ήταν μια εποχή χρυσή,

δίνω μια ευχή μεγάλη

πίσω να ξανάρθουν πάλι.