Ο παιδονόμος ο Ζαννής, 

πορεύεται προς τους γονείς, 

και θερμάς ευχάς προσφέρει, 

με τα κάλαντα στο χέρι. 

Να μεγαλώνουν τα παιδιά, 

ν' ανθίζουνν σαν τα κλαδιά,  

χαρά να 'ναι και ελπίδα 

στους γονείς και στην πατρίδα. 

Τα τιμημένα μας σχολιά, 

από τα χρόνια τα παλιά, 

στους αιώνας να βαδίζουν  

και τον τόπο να φωτίζουν. 

Αλλάζω τώρα το σκοπό, 

τα ιδικά μου να σας πω, 

μη μου πείτε πως δεν πρέπει, 

ο καιρός το επιτρέπει. 

Αδικημένος φοβερά, 

από τη μοίρα την κερά, 

μητριά είναι για μένα,  

τι της έχω καμωμένα; 

Με χήρεψε πολύ νωρίς,  

χωρίς ελπίδα και χωρίς 

να σκεφτεί για το παιδί της, 

που δεν είν' αρχιμανδρίτης! 

Δεν είμαι γέρος τόσο δα, 

για να μου κόψει το σεβδά, 

όλα τάχω ένα ένα, 

ζωντανά και μετρημένα! 

Μ' ένα γαϊδούρι ταπεινά 

γυρίζω δρόμους και στενά, 

και γυρεύω με το δίσκο, 

μια δροσιά και δεν τη βρίσκω. 

Δεν είμαι θαύμα καλλονής,  

δεν θέλω να το πει κανείς, 

είμαι όμως ο καμένος, 

με το μέλι καμωμένος! 

Να μεγαλώσουν τα παιδιά, 

ν' ανθίζουνε σαν τα κλαδιά, 

χαρά είναι ελπίδα, 

στους γονιούς και στην πατρίδα.