Ήρθε και πάλι η σειρά,  

του περιβόητου Χαρά, 

να σας πει τα κάλαντά του,  

και ν΄ανοίξει την καρδιά του. 

Ο φανοκόρος σας παιδιά,  

που με βοριά και με νοτιά, 

με μια σκάλα φορτωμένος,  

τρέχω σα δαιμονισμένος. 

Να σας ανάψω τους φανούς, 

 με αστραπές και κεραυνούς, 

τρέχω μέσα στο σκοτάδι,  

σαν το δαίμονα στον Άδη. 

Καμιά φορά που 'ναι σβηστά,  

θα σας το πω ορθά κοφτά, 

πως δε φταίω ο καμένος,  

γιατί είμαι μεθυσμένος! 

Πάντα να έχετε χαρά,  

και μην ξεχνάτε το Χαρά, 

που φροντίζει κάθε βράδυ,  

να φωτίζει το σκοτάδι.