Με το βιολί το ταπεινό  

από τη Σίφνο ξεκινώ 

μ' ένα όνειρο που είδα  

και με μια χρυσή ελπίδα. 

Μ' έστειλε η "μάνα" να σας πω,  

με το δικό της το σκοπό, 

τα φτωχά τα κάλαντά της, 

που δε βρίσκεστε κοντά της. 

Για να σκαλίσω τη φωτιά,  

να μην τη σβήσει η ξενητειά, 

που τα χρόνια σας περνάτε  

και τη μάνα μη ξεχνάτε. 

Ας είναι πόθος σας κρυφός, 

 αυτή σας έδωσε το φως 

και κτυπά για τα παιδιά της,  

μέρα νύχτα η καρδιά της… 

Έτη πολλά και ευτυχή, 

 και παραπάνω μια ευχή 

και στη Σίφνο να σας παίξω 

 να μου λέτε "Μόλα έξω".

Κανένας μη με στραβοδεί, 

 που 'μαι κι εγώ φτωχό παιδί 

και σκοτώνομαι και τρέχω,  

μα απάντηση δεν έχω. 

Το Δημητράκη του Βιολά,  

όλοι με ξέρετε καλά 

και ο Αβρανάς επίσης, 

είναι άνθρωπος δερβίσης.