Φύγε, στο χάρος της ταφής, 

ω χρόνε της καταστροφής, 

μήτε σκόνη να μη μείνεις, 

μαύρε χρόνε της αισχύνης.

Να μη γραφτούνε πουθενά, 

τόσα συμβάντα μελανά, 

του πολέμου η αχρεία 

και δυσώδης ιστορία. 

Που δεν ευρέθηκε σπαθί, 

εμπρός στον Τούρκο να σταθεί, 

με τη φοβερή του κόψη, 

τον Ετέμ να πετσοκόψει.

Πρόσμενε θάλασσα να ιδεί, 

τον στόλο μας να οδηγεί, 

μια ψυχή σαν του Κανάρη 

και στη δόξα να σαλπάρει.

Και βλέπει Τούρκο να πατεί, 

θριαμβευτή και νικητή, 

στον αθάνατο πλησίον, 

τάφο των Τριακοσίων. 

Βλέπει του Διάκου τη σκιά, 

να τρέμει και να φρικιά, 

που μολύνει τα οστά του, 

πόδι Τούρκου στρατηλάτου… 

Υπέστης συμφοράς πολλάς, 

ω δαφνοστόλιστος Ελλάς, 

στη διάρκεια αγώνων,  

και αχρείων απογόνων. 

Μα αίφνης λάμπεις και γεννάς, 

μορφάς εκτάκτους, φωτεινάς, 

και γεννιέσαι με το δόρυ, 

όπως του Διός η κόρη.