Δίχως καθόλου να ντραπώ

και ευχαρίστως θα τα πω

από μέσα μου να βγάλω

τον καημό μου το μεγάλο.

Τα παίρνω, δε μπορώ να πω

και το σχολειό μου τ’ αγαπώ

μα η τσάντα που σηκώνω

έχει βάρος και θυμώνω.

Μαθήματα ένα σωρό

θέλω, δε θέλω τα μπορώ

τι κι αν βρίζω κι αν φωνάζω

κάθομαι και τα διαβάζω.

Και οι δασκάλοι να σκεφτούν

πως τα παιδάκια τι χρωστούν

το παιχνίδι τους να χάνουν

τα δικά τους για να κάνουν;

Δεν είμαι δα κι ο φοιτητής

δευτέρας τάξης μαθητής

δίκαια παραπονιέμαι

μη θαρρείτε πως βαριέμαι.

Στη μάνα μου ευχαριστώ

που με διαβάζει της χρωστώ

γι’ αυτό πρέπει να καργάρω

πάλι άριστα να πάρω.